Op een gegeven moment realiseerde ik me dat er veel activiteit in mijn hoofd plaatsvond, zowel bewust als onbewust. Ik leerde ook dat theorie slechts theorie is en dat het toepassen van theorie in de praktijk niet altijd even gemakkelijk was. De regels en theorieën werden steeds omvangrijker, talrijker en complexer, en alles goed doen werd een enorme uitdaging. Op een gegeven moment besefte ik dat dit niet de richting was die ik wilde blijven volgen.
De eerste stap die ik nam, was het drastisch verminderen van negatieve externe prikkels die me niet hielpen:
- Minder tijd doorbrengen met mensen die niet het beste in me naar boven haalden.
- Geen TV, radio of nieuwsbrieven meer.
- Geen sociale media meer.
- Meldingen op mijn telefoon of computer uitschakelen.
- …
Dit had als positief effect dat alles rustiger werd, maar het negatieve effect was dat ik niet meer met veel meer mensen over actuele gebeurtenissen kon praten. Dat hoefde echter niet echt een negatief effect te zijn, want het stelde me in staat om interesse te tonen in de mensen met wie ik sprak en te ontdekken hoe actuele gebeurtenissen hen beïnvloeden. Dat vind ik veel boeiender dan de actuele gebeurtenissen zelf.
Na de negatieve externe triggers begon ik ook te ontdekken wat zogenaamde kennis en regels met mij deden, en begon ik steeds meer te verschuiven van denken naar voelen. Regelmatig mediteren heeft mij hierbij enorm geholpen. Ik laat dingen toe, observeer, accepteer en laat gedachten los. Geen ‘wat als’-situaties meer, gewoon zijn wat is.
Ik was ook in staat om veel protocollen die ik had geleerd systematisch los te laten. De belangrijkste vond ik: ‘Hoe ga ik om met iemand die persoonlijk of in een zeer nauwe relatie met de dood wordt geconfronteerd?’ en ‘Iemand heeft een probleem, welke oplossing kan ik hem bieden, anders ben ik waardeloos’. In die twee situaties was het een enorme opluchting voor mij om te weten dat ik gewoon mezelf moest zijn, moest voelen, misschien soms moest zeggen wat ik voelde, en verder gewoon niets moest doen. Want in het verleden gingen protocollen in die situaties altijd mis en zei ik dingen die ik eerder had gehoord, maar waar ik emotioneel nooit iets mee had.
Toen ik dit ontdekte, begon ik ook veel minder te lezen en meer te zoeken naar de innerlijke kracht en waarheid die in mij schuilt. Die kracht en waarheid lijken oneindig te zijn en zullen genoeg zijn om me de rest van mijn leven bezig te houden. De wereld lijkt van binnen groter dan van buiten… of is dit de verklaring dat alles één is en dat er eigenlijk geen binnen of buiten bestaat. Dat het slechts een illusie is die mensen hebben gecreëerd om het een beetje beter te kunnen begrijpen.
Op dat pad ben ik vandaag op een punt gekomen waarop ik me heel goed voel. Dat is op zich geweldig en iets waarvan waarschijnlijk iedereen zou zeggen: dat wil ik ook, gewoon kunnen voelen zonder na te denken. Er zit echter een addertje onder het gras. Omdat ik me zo goed ‘voel’, zijn er veel dingen die ik helemaal niet als gevoelens ken. Waarom? Omdat mijn hoofd in het verleden zo afgeleid was door externe prikkels dat ik geen idee had dat dat gevoel bestond.
Ik ben momenteel bezig al deze nieuwe gevoelens te integreren, en ik moet zeggen dat dit, samen met mijn ziekte angst, wel degelijk uitdagingen met zich meebrengt. De weg is niet altijd gemakkelijk, en ja, soms rijst de vraag: is dit het echt? Nu merk ik met elke seconde die voorbijgaat dat mijn leven aangenamer, eenvoudiger en leuker wordt, en voor mij is dat het ultieme teken dat dit het pad is dat ik wil volgen. Ik blijf ontdekken, op basis van mijn gevoelens, welk pad het universum voor mij heeft uitgestippeld.
Geef een reactie