In mijn tantrische reis speelt de ontdekking van echte toestemming (consent) een belangrijke rol. Met echte toestemming bedoel ik dat alle betrokken partijen het echt willen en 100% aanwezig zijn. “Eén voor het team” hoort hier niet thuis. Beide partijen moeten 100% instemmen, anders is het niet wat we voor ogen hadden. Als iemand dit leest, klinkt het misschien logisch en normaal, maar tijdens mijn reis ontdekte ik dat veel dingen uit mijn verleden waarschijnlijk niet helemaal met wederzijdse instemming waren.
Bij mij niet, of hoe is dat mogelijk, zullen veel lezers zich afvragen. Nou, omdat ik ontdekte dat er in mijzelf, en waarschijnlijk ook in veel andere levende wezens, een ‘pleaser’-rol bestaat. Waarbij we iets doen in de hoop de ander gelukkig te maken. Zolang het iets is wat we echt willen doen, en het ook is wat de ander echt wil, is er eigenlijk geen probleem met de ‘pleaser’.
Het is wanneer één van hen iets doet of toestaat wat niet helemaal naar zijn of haar zin is, omdat ze denken dat het de ander gelukkig zal maken, dat ze het toestaan. Als we dit heel af en toe doen, is het niet echt een groot probleem. De keerzijde van de medaille is dat ik eigenlijk mijn eigen behoeften opzij zet en de behoeften van de ander voorrang geeft. Nu is dit heel af en toe doen, niet echt geen probleem.
Het is natuurlijk heel fijn om de ander gelukkig te zien, en het kan erg verleidelijk, of zelfs verslavend zijn om hier systematisch aan toe te geven. Vooral als ik bijvoorbeeld ook heel graag conflicten vermijd, kan de verleiding om steeds meer te ‘behagen’ groot zijn. Het grootste probleem hierbij is dat ik op een gegeven moment mezelf verlies en me volledig identificeer met ‘de pleaser’.
Nu is de ‘pleaser’ vooral rationeel, hij gaat uit van zijn hoofd, van zijn denken, en reageert daarom als volgt: mogelijk probleem, mogelijke oplossing. En volgens een rationeel denkpatroon is dat ook het beste wat er kan gebeuren, en deze persoon doet het maximale wat hij kan. Het vreemde is dat dit voor de ontvanger misschien helemaal niet zo voelt. Hoe is dat mogelijk? Omdat er een verschil is tussen wat we voelen en wat we denken. Ik kan mijn tantrische reis het beste omschrijven als uit mijn hoofd en mijn denken stappen en gaan naar puur voelen.
Toen ik meer begon te voelen, ontdekte ik dat er bepaalde situaties zijn waarin ik in het verleden gewoon dacht dat ik het beste deed, terwijl dat in werkelijkheid helemaal niet het geval was. Niet voor mij en niet voor de ander, ook al dacht ik van wel. Ik ben blij dat ik het pad van het voelen ben ingeslagen, en ik werd daar waarschijnlijk toe gedreven door het gevoel dat de dingen in mijn hoofd, in mijn denken, niet langer klopten. Het meest dramatische hier is natuurlijk dat ik mezelf verloor in die rol van ‘pleaser’ en me vervolgens realiseerde dat dat niets toevoegt aan de ander.
Door te voelen merkte ik dat ik dingen vaak verkeerd inschatten en dacht dat dit of dat nodig was, terwijl dat in werkelijkheid helemaal niet zo was. Dus een ‘pleaser’ waarbij het voor beide partijen goed voelt, is geen slechte zaak, maar een ‘pleaser’ waarbij het voor een van de partijen niet goed voelt, is waarschijnlijk iets wat we idealiter zo snel mogelijk moeten stoppen. Ik moet zeggen dat ik het antwoord niet vond in denken, maar in voelen.
Als ik denk, leidt mijn geest me vaak in de verkeerde richting door allerlei patronen, maar als ik voel, had ik altijd gelijk. Zoals ik in het verleden al heb geschreven, heeft de Vipassana-retraite me ook geholpen om uit mijn hoofd te komen, te voelen en te accepteren wat is.
Wees op je hoede voor ‘de pleaser’.
Geef een reactie