Ja, ik ben opgegroeid in een omgeving waar jongens in alle opzichten sterk moesten zijn en niet mochten huilen – oh nee, tranen waren voor meisjes. Gelukkig zien we hier vandaag de dag veel verandering in en kunnen jongens steeds meer zichzelf zijn. Tranen zijn toegestaan, hoewel ik merk dat het voor velen nog steeds moeilijk is.
Over gevoelens werd bijna nooit gesproken. En als dat wel gebeurde, was het om te zeggen dat ze niet belangrijk waren, dat je er geen aandacht aan moest schenken, dat je ‘verder moest gaan’. Toen ik meer aan mijn persoonlijke ontwikkeling ging werken, werd dit een belangrijk aandachtspunt. In elke situatie kan ik volledig mezelf zijn, zonder opgelegde regels.
Toen ik mijn interesse in tv, radio, nieuws, sociale media… zelfs boeken verloor en ik steeds meer mijn eigen pure realiteit wilde ervaren, merkte ik een zeer belangrijke verandering. Als er iets ernstigs gebeurde, raakte dat me heel diep en roerde het veel emoties op, iets wat ik nooit eerder had gehad.
Als ik hier vandaag op terugkijk, realiseer ik me dat veel te maken heeft met prikkels en training voor prikkels. In het verleden waren een overlijden, ziekte, ernstige ongelukken… zo gewoon dat wanneer het in mijn naaste omgeving gebeurde, ik er relatief ongevoelig mee om kon gaan. Dit is heel slecht, begrijp me niet verkeerd, maar het is iets dat elke dag gebeurt, en heeft het me enigszins ongevoelig gemaakt.
Nu ik steeds meer vanuit mijn gevoel leef (en niet meer denk zoals vroeger) en geen dagelijkse stimulus training meer heb of toestaat, is er een heel ander mens in mij naar voren gekomen. Zeker gevoeliger, nu ik gebeurtenissen in mijn directe omgeving op een heel andere manier ben gaan waarnemen. Intensiever, meer betrokken, authentieker en vooral veel meer verbonden met de betrokken mensen.
Let wel, toen ik nog alle dagelijkse stimulus training via verschillende kanalen toestond, voelde ik me soms zo overweldigend en machteloos, omdat ik aan zoveel dingen moest denken, dat ik me in soortgelijke situaties ook overgevoelig voelde. Dit kwam vaak door burn-out of een gevoel van overweldiging en had niets te maken met de gevoeligheid die ik hierboven beschreef. Dit gevoel heeft daar helemaal niets mee te maken; het is vooral overweldigend en laat me met een leeg gevoel achter.
Vandaag ben ik erg blij dat ik de stap heb gezet om meer te voelen en dat ik vrijwel geen kunstmatige stimulus training meer toestaat. Ik ben alleen verbonden met de werkelijkheid zoals die voor mij is en wat die in mij teweegbrengt. Zonder gedachten die in mijn hoofd rondcirkelen, gewoon zoals de dingen zijn, punt uit.
Als dit extreem emotioneel gevoelig wordt genoemd, dan heb ik daar geen probleem mee. Ik hou ervan om te voelen en echt contact te hebben met anderen.
Geef een reactie