Zoals je in eerdere posts hebt kunnen lezen, zijn ouders en kinderen altijd heel speciale relaties voor een persoon. Het zijn waarschijnlijk ook de 2 relaties die het dichtst bij de creatie van leven voor een persoon zelf staan. In sommige gevallen kan die rol ook door anderen worden vervuld, en de zoektocht naar de meest hechte band is vaak iets dat op een bepaald moment ontstaat en groter lijkt dan onszelf, iets dat we niet hebben gekozen maar waar we toch zoveel van overnemen.
Als we dan in relatie gaan met een partner of een hele goede vriend, dan was er op een gegeven moment wel een keuze van mijn kant. Ergens was er een bepaalde aantrekkingskracht en die is zich in de loop van de tijd blijven ontwikkelen en versterken. Persoonlijk voelde ik op een gegeven moment een verschuiving in mijn overtuigingspatroon, waarbij ik losliet wat mijn familie zei en veel meer belang begon te hechten aan de partner of heel goede vriend. De bron die ik zelf gekozen had.
Die zeiden ook gewoon wat ze vonden dat ze moesten zeggen, nu begon ik om de een of andere reden sommige van die punten heel serieus te nemen en als de waarheid te aanvaarden. Vooral voor onderwerpen die we samen uitwerken, ik denk vooral over voeding, gezondheid, familie, vrienden… zou hun kijk en mening over dingen iets zijn waar ik steeds meer rekening mee houd.
Hun opmerkingen of woorden komen net wat dieper binnen en brengen me daardoor sneller tot de diepte van het onderwerp. Ik zou het eigenlijk als een geschenk moeten beschouwen, ook al voelt het vaak helemaal niet zo aan. Zij weten als geen ander wat ik nodig heb, zij zijn mijn spiegel. Als ik nu zie dat ik daar in beide richtingen deel van uitmaak, met sommige opmerkingen die ik maak, puur uit gevoel, moet ik toegeven dat het soms een beetje moeilijk is wat ik blijkbaar anderen moet laten leven. Nu is het sterker dan mezelf en dus probeer ik daarin in mijn centrum te blijven.
De partner, beste vriend en kinderen zijn voor mij echt de versnelling van zelfontwikkeling als ik er aandacht voor heb. En als ik er geen aandacht voor heb, loopt dat ding in een lus totdat ik er wel aandacht voor heb. Vanuit dat oogpunt kan ik waarschijnlijk zeggen: wat is de natuur mooi! Nu, als het echt een groot activeringspunt van mezelf is, kan dat heel moeilijk zijn en is dat feit van ‘hoe mooi kan de natuur zijn’ ver weg. In het oog van de storm is dat altijd heel moeilijk te zien.
Zo zie ik soms dat mensen van partner veranderen, of van omgeving, om zich enige tijd later in hetzelfde scenario te bevinden. Vandaar dat ik zelf niet zozeer op zoek ben naar andere mensen om me heen, maar veel meer geïnteresseerd ben in het verdiepen van de huidige relaties om me heen. Lukt dit altijd? Bij mij tot nu toe wel, nu voel ik dat het superbelangrijk is dat er communicatie is.
Met communicatie bedoel ik, ergens een plek om mijn eigen perceptie in te brengen, een plek om vragen te stellen zodat ik zeker weet dat ik de ander goed begrepen heb. Er zijn gevallen waarin het hard aanvoelt vanwege de interpretatie die ik eraan geef. Het is belangrijk in communicatie om dit te controleren en mijn persoonlijke interpretatie even los te laten. Als ik dan de situatie zien zoals die is, is het ook belangrijk om er met de kennis van onszelf naar te kijken, ermee te werken of het los te laten.
Ik zie jullie graag, mensen om mij heen!
Recente reacties