Ik herinner me nog goed dat toen ik jonger was dan 25, iemand tegen ons zei: “Vroeger was alles beter!” Toen ik dat hoorde, was mijn eerste reactie: “Zo oud die mensen!”. En ik hoopte dat ik dat niet zou zeggen als ik oud was. Toen ik het zelf voor het eerst over mijn lippen kreeg, dacht ik: “Nee, nee, zeg dat niet, ik ben nog niet oud.”
Nu is er echter iets dat me zorgen baart, en ik ben niet echt trots dat het rond mijn generatie is uitgevonden: “De smartphone”. Ik heb mijn kinderen tot ze 12 waren er uit de buurt ervan kunnen houden, maar stiekem had ik het liever tot hun 18e of zelfs 25e gehad. De groepsdruk was te groot en ik wilde mijn kinderen niet volledig isoleren van de rest van de klas.
Als ik nu terugkijk, ben ik misschien wel blij dat het 12 jaar was, want het had net zo goed 2 of 3 jaar kunnen zijn. Waar mensen hun baby’s smartphones geven om ze rustig te houden, zodat de ouders even rust hebben. Ja, als je niet in een gemeenschap leeft, is het vrij moeilijk om een rustig moment te vinden, en ik ben bereid te geloven dat smartphones een eenvoudigere en gemakkelijkere oplossing zijn.
Tegenwoordig zeg ik vaak dat, hoe individualistisch smartphones ons ook maken, we nooit mogen vergeten dat smartphones zijn ontstaan omdat mensen samen iets hebben gecreëerd dat groter was dan elk individu. Wat ik wil benadrukken is dat we anderen nodig hebben, al was het maar om betekenis te geven aan ons leven.
Smartphones kunnen ons het gevoel geven dat we niemand anders nodig hebben en alles helemaal alleen kunnen beleven, wat naar mijn mening een illusie is. Natuurlijk is AI zo slim geworden met alle gegevens die het over iedereen heeft, dat het in staat is om ieders beste vriend te zijn. Met de juiste woorden op het juiste moment, precies zoals je zou verwachten. In Azië is dit blijkbaar al realiteit en wanneer mensen hun smartphone kwijtraken, voelen ze zich alsof er een vriend is overleden. Naar mijn mening is dit waanzin en ik denk echt dat het vroeger beter was.
Smartphones moesten ons dichter bij elkaar brengen, maar nu, twintig jaar later, is het misschien tijd om te kijken of ze dat ook echt hebben gedaan. We weten wel meer over wat mensen willen dat we over hen weten. Het lijkt alsof alles rooskleurig is voor iedereen, behalve voor mij natuurlijk. En ik denk dat iedereen zich zo voelt. Het is makkelijker om plannen te maken, contact met elkaar op te nemen of iets op te zoeken, dat moeten we wel toegeven.
Ons gevoel van efficiëntie neemt dus zeker toe wanneer we onze smartphones voor dit doel gebruiken. Tegenwoordig zijn smartphones ook ontworpen om steeds meer onze aandacht te trekken. Als gevolg daarvan wordt de effectieve efficiëntie waarschijnlijk onmiddellijk tenietgedaan door de aandacht die de smartphone vraagt voor andere onnuttige dingen (voor zij die het nog niet hebben ingezien, nuttige dingen). De balans was even in het voordeel van efficiëntie, maar voor veel mensen is die al lang terug in de andere richting verschoven.
Onze ogen lijken aan het scherm vastgeplakt, we merken nauwelijks wat er in het echte leven gebeurt en voor we het weten is er weer een dag voorbij. Als je veel zelfkennis hebt, is het waarschijnlijk makkelijker om niet in alle valkuilen te trappen. Want voor je het weet, leeft je smartphone jouw leven. Ik probeer dit inzicht over te brengen op mijn kinderen en toekomstige generaties, maar dat is verdomd moeilijk, en het doet me vaak denken dat specifiek bij iemand aan de deur aankloppen om samen te spelen echt veel beter en leuker was, althans naar mijn persoonlijke mening.
Recente reacties