Ik wil wel zo’n sixpack, ja natuurlijk. Nu al bij al, ben ik tevreden met mijn buik… Een bekend gevoel? De buik had slechter kunnen zijn en dus ben ik er tevreden mee. Of althans dat is wat ik mezelf wijsmaak.
Ik ga mijn buik zeker niet openlijk tonen, hoe meer ik hem verborgen kan houden hoe beter en als hij dan toch te zien is, houd ik hem in een positie die ik aanvaardbaar vind. Een behoorlijk energieverslindende bezigheid, nu weet ik vrij zeker dat ik daarin niet de enige ben. En het universum dat dan naar me toekomt besteedt er weer wonderbaarlijke aandacht aan, zoals te zien is op de foto links hiervan.
Toen ik nog maar een paar maanden oud was, had ik iets aan mijn darmen dat geopereerd moest worden. De dokters hebben prachtig werk verricht, ik ben ze er eeuwig dankbaar voor en mijn lichaam heeft zich wonderbaarlijk aangepast. Voor mij een wonder van de natuur in al haar glorie en levendigheid.
Een buik met een verschil links versus rechts, een gemaakte navel en een duidelijk zichtbaar litteken is wat ik mee zou nemen om het te verwerken. Mijn mentaal zou me de hele tijd vertellen dat het goed is zo, maar toch merk ik aan mijn daden dat ik het nog niet helemaal verwerkt heb.
Dat opmerken is iets wat ik pas onlangs ontdekt heb, nu ik meer en meer overga van mentaal denken naar voelen met mijn hart. Waardoor ik duidelijk het verschil kan zien. Het feit dat ik zeg dat het veel erger zou kunnen, is voor mij slechts een tussenweg om te minimaliseren waar ik onder lijd. Met die uitspraak verwerk ik het niet, nu is het natuurlijk nog altijd beter dan er alleen maar negatief over te piekeren.
Vandaag werk ik eraan om blij te zijn met wat ik heb. Want wat ik in het verleden ook heb gemerkt, is dat als ik stop met me ergens zorgen over te maken, ik het heb opgelost (of laten oplossen) en dat ik dan klaar ben om me over iets anders zorgen te maken. En ik kan zeggen, ja enkel die buik, nu als ik kritisch ben en snel naar mezelf kijk, zijn het tanden, neus, voeten … Interessant is ook om erover te mediteren of me voor te stellen, neem dat ik nu die sixpack heb, in wat is mijn leven veranderd of verbeterd daarmee? Vaak is het antwoord, nou, uh, niets of hooguit iets ingebeeld. Ik heb ook gehoord dat sommige mensen bepaalde dingen niet willen veranderen, hoe moeilijk ook, omdat ze anders verliezen wat ze omschrijven als hun hele wezen. Inspirerende en interessante zienswijze.
Ik kwam vrij snel tot de conclusie dat het antwoord en de verwerking bij mijzelf ligt. Zolang ik opmerkingen, commentaar… of wat dan ook krijg over mijn lichaam, mijn gedrag… betekent het dat ik nog moet werken aan de totale acceptatie van mezelf. Wanneer de acceptatie compleet is, zal alles stoppen, zal de verwerking voltooid zijn en is het tijd om verder te groeien op andere gebieden.
Wat mijn buik betreft, ben ik er nog niet, wees gerust. Dit onderwerp is er een echt begin van. Nu is het verwerkingsproces een aangenaam pad om te bewandelen, aangenamer dan al mijn energie te steken in het bedekken en anders doen lijken van de werkelijkheid.
We zijn allemaal mooi zoals we zijn, we hebben het om de één of andere reden nog zo moeilijk om dat te accepteren, dus komen we op ons pad dingen tegen die ons dat leren.
#aanvaarden #buik
Recente reacties