Als buitenstaander lijkt het altijd zo gemakkelijk om naar een bepaalde situatie of persoon te kijken en het gevoel te hebben dat je precies weet wat er op dat moment nodig is. Waarom denk ik dat ik het weet? Nou, ik heb eerder in een soortgelijke situatie gezeten en dat was toen mijn oplossing. Maar geen twee situaties zijn hetzelfde en natuurlijk ben ik totaal anders dan de persoon naar wie ik kijk.
Er is dus eigenlijk een groot verschil tussen wat ik me voorstel (wat mijn ervaring was) en wat er voor mijn ogen gebeurt. Wat me is opgevallen, is dat veel mensen intuïtief geneigd zijn om te helpen, wat op zich een heel positief aspect van de mensheid is. We zouden kunnen zeggen dat het gebeurt om de ander te helpen en te voorkomen dat hij of zij lijdt. Echt waar? Of is het zo dat we het moeilijk vinden om het lijden van anderen te zien of te accepteren, en hopen we op deze manier ons eigen lijden te verminderen? Zijn we echt zo egoïstisch… misschien?
Als ik in het verleden precies wist wat er nodig was, zei ik vaak, wanneer het niet zo uitpakte: “Zie je wel, je had naar mij moeten luisteren.” Het kostte me veel tijd, moeite en energie om te beseffen dat ik iemand alleen kan helpen als diegene erom vraagt. Als iemand mij om mijn ervaring of mening vraagt, kan dat hem of haar op dat moment helpen om een bredere kijk op de dingen te krijgen en mijn mening of ervaring daarin te integreren.
Ik kwam dus tot de conclusie dat ik vaak mijn eigen mening geef met waarschijnlijk een vleugje ego. Als ik nu echt wil helpen in een situatie, is er maar één ding dat ik tot nu toe heb ontdekt dat werkt. Ik kan vragen stellen om de situatie, de persoon en alles wat er gaande is beter te begrijpen. Ik kan ook vragen hoe ik hier mogelijk kan helpen. Alleen door heel goed te luisteren naar de antwoorden op die vragen, kan ik begrijpen wat ik mogelijk kan bijdragen. En dit vereist ook enige zelfkennis, om de antwoorden op de vragen niet te interpreteren met onze eigen voorkennis en toch je zogenaamde oplossing aan te bieden.
Dit geldt voor alle situaties of mensen, nu de moeilijkste, nu naar mijn mening ook de meest leerzame die mij hier inzicht hebben in gegeven zijn; familie, ouders, kinderen… Natuurlijk wil ik ze niet zien lijden en geef ik ze allerlei adviezen om dit te voorkomen. Nu, met mijn ervaring tot nu toe, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik ook het lijden van anderen moet kunnen zien en accepteren, moet vragen of ik iets aan de situatie kan veranderen (soms, zelfs vaak, heb ik het gevoel dat ik er gewoon moet zijn om te luisteren) en al mijn liefde aan deze situatie of persoon moet geven.
Het is eigenlijk vreemd. Ik zeg minder, ik doe minder, en toch voel ik een enorme verbondenheid met het geheel. Ik ben nog steeds volop aan het leren en probeer nu in elke situatie eerst vragen te stellen, in plaats van te zeggen: “Dat weet ik, dat begrijp ik.”.
“Wanneer je praat, herhaal je alleen wat je al weet. Als je luistert, kun je iets nieuws leren” – Dalai Lama.
Geef een reactie