Ik denk dat iedereen dat gevoel wel kent, dat ik het gevoel heb dat ik iets tegen iemand moet zeggen, en dan besluit om het niet te doen. Vaak uit angst om hun gevoelens te kwetsen, en ook vaak uit vooroordelen, in de zin van wat zullen ze van mij denken. Klinkt dat bekend?
Voorbeelden van situaties waarin ik het gevoel heb dat ik iemands gevoelens zou kunnen kwetsen:
- Ik vind het nieuwe kapsel vreemd staan en niet echt bij hem of haar passen, en ik zeg niets omdat het waarschijnlijk hun gevoelens zou kwetsen.
- Ik ben het niet eens met wat hij of zij heeft gezegd of gedaan, en ik zeg niets omdat het hun gevoelens zou kunnen kwetsen.
- Iemand vraagt me iets te doen wat ik niet echt wil, dus ik zeg niets uit angst voor conflict en mogelijk gekwetste gevoelens.
Voorbeelden van vooroordelen of culturele overtuigingen:
- Hij of zij is vandaag prachtig gekleed! Bij iemand van hetzelfde geslacht zou deze opmerking me het gevoel kunnen geven dat ik mijn aantrekkingskracht tot hen kenbaar maak.
- Hij of zij straalt vandaag! Als het iemand van het andere geslacht is, en wanneer ik getrouwd of een relatie heb, zullen mensen denken dat ik vreemd wil gaan.
- Dat heb je prachtig gedaan, ik ben je dankbaar! Als ik dat zeg, verwacht de ander misschien een vergoeding, en ik weet niet of ik die kan geven.
Ze hebben allemaal één ding gemeen: ze zijn gebaseerd op een bepaalde overtuiging of aanname die ik heb. Hoe dieper die overtuiging of aanname in mij geworteld is, hoe meer mijn boodschap daarmee in overeenstemming zal zijn.
Laten we het bovenstaande voorbeeld nemen. “Hij of zij is vandaag mooi gekleed!”, zeg ik tegen iemand van hetzelfde geslacht. Als ik mezelf mentaal overtuig om het toch te zeggen en er heel goed over nadenk, denk ik dat ik daarmee verklaar dat ik me tot die persoon aangetrokken voel. Dan is de kans groot dat ik het op zo’n manier zeg dat de ander het ook zo zal opvatten. Lastig.
Dus ik moet eigenlijk eerst alle vooroordelen, vreemde gedachten en cultureel aangeleerde dingen ontmantelen en ervoor zorgen dat ze geen deel meer uitmaken van mij. Alleen dan kan ik vanuit mijn eigen kracht alles zeggen wat ik in andere situaties nooit had kunnen zeggen. Dit is natuurlijk moeilijk en behoorlijk veel werk. Het betekent eigenlijk terugkeren naar een staat van onschuld, zoals een kind. Het kan dus interessant zijn om, als je verder geen zelfontwikkelingswerk doet, soms dingen te zeggen die je normaal gesproken niet zou zeggen.
Omdat er soms aangename verrassingen wachten, zelfs als dingen niet positief uitpakken, kan ik ze nog steeds nauwkeurig observeren en waarschijnlijk wat grondstof voor zelfontwikkeling opdoen als ik ervoor openstaat. Ik heb beide parallel toegepast, door aan mijn conditionering te werken en mezelf meer open te stellen voor andere mensen. Ik denk dat ik alleen door volledig mezelf te zijn, voor mezelf en voor anderen, de beste versie van mezelf kan zijn, zowel in positieve als negatieve ervaringen.
Ik zie u en ik hou van u (quote; Jessica Graham).
Recente reacties