Vroeger zag ik ruzie maken als iets negatiefs, iets wat je moest vermijden. Maak geen ruzie, probeer het eens te worden of vermijd elkaar. Op plaatsen waar het toch gebeurde, hoorde ik vaak: “Hou daar meteen mee op.”
Als mensen me zeggen dat ik meteen moet stoppen met ruziën, kan ik er bijna zeker van zijn dat een van ons, of wij allebei, ons niet op ons gemak voelt in de situatie. De oorzaak van de ruzie is er nog steeds, maar mensen vragen me gewoon om het onder het tapijt te vegen.
In een workshop een tijdje geleden werd mij gevraagd om iemands naam op te schrijven en aan te kruisen wat ik daarmee zou willen doen. Een van de vakjes die ik kon aanvinken was “ruzie maken”. Dat leek me voor sommige mensen de perfecte actie.
Toen mensen dit zagen en hoorden, was hun reactie: “Wauw, dat is gemeen.” Dus gaf ik ze mijn uitleg. Ik heb al meer dan 30 jaar een relatie en als ik het geheim ervan zou moeten onthullen, zou ik zeggen dat het communicatie is. Open, transparante, niet-oordelende communicatie die bij onszelf blijft.
Het opbouwen van dit soort communicatie vergt behoorlijk wat werk van beide kanten. In mijn geval kwam het in ieder geval niet spontaan of intuïtief. Ik was het er volledig mee eens, maar om de een of andere reden was ik in de loop der jaren vergeten hoe ik het moest doen. Ik had andere overtuigingen geïntegreerd.
Naast communicatie is goed kunnen ruzie maken ook een geheim van een relatie van meer dan 30 jaar. Ruzie maken met goede communicatie is heel constructief. Waarom ruzie maken? Ruzie maken betekent dat we op een punt zijn gekomen waarop we elkaar niet goed begrijpen en het vooral oneens zijn. We zijn allemaal uniek, we hebben allemaal onze eigen meningen en overtuigingen, dus het is meer dan normaal dat er verschillen zijn in een relatie.
Als ik dus nooit ruzie maak, is de kans groot dat ik me alleen aan de punten houd waar we het over eens zijn en de verschillen die we hebben niet ter sprake breng. Zolang ik dat prima vind, is er natuurlijk geen probleem, maar ik zou toch aanraden om voorzichtig te zijn met de rol van ‘pleaser’, zoals hier beschreven. Het is mogelijk dat ik mezelf zo ver opzij schuif dat ik een fictief personage speel om in de relatie te blijven. Op de lange termijn geloof ik hier niet in. We zijn allemaal uniek en ons hele spectrum is er om gezien te worden, niet alleen datgene wat ons tot nu toe in onze relatie heeft gehouden.
Op basis van wat ik hierboven heb geschreven, kan ik waarschijnlijk met iemand in discussie gaan zodat ik hem of haar echt goed leer kennen. Ongeacht de relatie die ik op dat moment met deze persoon heb. We zullen praten over dingen waar deze persoon voor staat, de donkere kanten van de persoon, de moeilijke kanten van de persoon… en natuurlijk zullen er dingen zijn waar ik het niet mee eens ben, en natuurlijk kan er als eerste reactie een ruzie ontstaan. Als we tot de kern van dat meningsverschil kunnen komen, kunnen zien wie de ander werkelijk is, hem of haar kunnen accepteren zoals hij of zij is, en kunnen voelen dat dit niets met mij te maken heeft, dan kan er naar mijn mening ware liefde ontstaan. Ik zie ruzie maken dus als een daad van liefde, iemand echt zien zoals hij of zij is en dat omarmen.
Welke ruzies vermijd je meestal, ik zou ze graag horen?
Recente reacties