Ziektevrees, of hypochondrie, wordt omschreven als een psychische aandoening waarbij iemand zich overdreven zorgen maakt over het hebben van een ernstige ziekte, zelfs als er weinig of geen bewijs is om dit te ondersteunen. Het is dus het idee dat je ziek bent, terwijl je dat niet bent. Ik begreep dit voor het eerst toen ik als tiener voor de zoveelste keer naar de dokter ging voor een zeer ernstige ziekte. Deze keer zou ik een hartaanval krijgen. De dokter dacht dat ik er klaar voor was, legde me uit wat ziektevrees was en zei dat om de één of andere reden de spieren in mijn borst ontstoken waren.
Hm, interessant. Voor mij was dit het begin van een reis om hier in mijn leven mee om te gaan. Mentaal leek dit vrij eenvoudig: als ik iets voel, zeg ik gewoon tegen mezelf dat het niet waar is. Makkelijk, toch? Natuurlijk is het niet zo eenvoudig. Ik had nog steeds heel veel bevestiging nodig van een externe persoon, vaak de dokter, om me gerust te stellen. Dit weerspiegelt waarschijnlijk wat vaak wordt gezegd in boeddhistische kringen, dat er een waarheid is die we creëren op basis van wat we lezen, wat we horen van dierbaren, en nu vooral op basis van wat we ervaren. Het is wat we ervaren dat het best in ons systeem opgeslagen blijft als waarheid.
Het was, en is nog steeds, een hele uitdaging om deze verkeerde interpretaties van mijn mentale welzijn te herprogrammeren. Wat mij tot nu toe het meest heeft geholpen, was de 10 dagen vipassana stilte retraite ervaring in Belgie bij Dhamma-pajjota. Een plek waar mentale activiteit tot rust komt en men volledig overgaat tot het heden. We leren te accepteren wat er is en er verder niets mee te doen. Ik kwam daar regelmatig mijn angst voor ziekte tegen, maar het kwam altijd goed en het gaf me steeds meer vertrouwen in de innerlijke kracht die in ieder van ons schuilt.
Op een gegeven moment dacht ik echt dat ik die angst voor ziekte grotendeels had overwonnen. Maar dat is niet zo, er is altijd iets nieuws te leren, nietwaar? Het is intens, soms zijn er echt moeilijke momenten, maar nu heb ik het gevoel dat het universum me lessen geeft waar ik klaar voor ben. Hoe kalm ik mentaal ook ben geworden, het is moeilijk om geen energie te geven aan die diepgewortelde herinneringen en ze zich net te laten ontwikkelen. Gewoon observeren, accepteren en loslaten. Zo werk ik momenteel stap voor stap aan het verminderen van de invloed van mijn angst voor ziekte. Het is geen gemakkelijk pad, maar wel een heel interessant pad dat het lijden en de ontberingen meer dan waard is, met prachtige ontdekkingen van innerlijke kracht.
Natuurlijk is het grootste en moeilijkste obstakel als het gaat om angst voor ziekte, met dat observeren, accepteren en loslaten, hoe weet je dat je niet echt ziek bent? En dat is natuurlijk precies de bron van de ziekte, net zoals het ook de bron van genezing is. Het lichaam heeft positieve ervaringen nodig om te integreren, om de innerlijke kracht van het lichaam te voelen. In dit opzicht merk ik dat het veel helpt om meer in verbinding met mijn lichaam te leven en het de voeding, aandacht en contact te geven waardoor ik het beste kan functioneren. Het voelt alsof ik het beste doe wat ik weet en kan, en dat ik volledig kan vertrouwen op mijn innerlijke kracht.
Aan de andere kant mag ik niet negeren dat ieders lichaam sterfelijk is, dat alles verandert en dat het een tijdelijke ervaring is zoals het is. Ons mentale welzijn geeft ons de indruk dat we op bepaalde manieren volledige controle hebben over ons leven, maar is dat echt zo? Of is dat een illusie die onze geest ons doet geloven? Voor mij ligt de waarheid ergens tussenin. Ik heb volledig vertrouwen in de kracht van mijn innerlijke kracht, net zoals ik vertrouwen heb in het universum, dat als ik op een gegeven moment een andere weg moet inslaan, ik die zal ontdekken, zoals ik die moet ontdekken.
The universe is there to do you good!
Recente reacties